ในเช้าวันที่ฉันมาทำงานสาย (กว่าปกติ)

นับเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ได้เริ่มบทสนทนาอันเยิ่นยาวในยามเช้ากับคนแปลกหน้า เขาผู้นั้นคือคุณลุงช่างซ่อมรองเท้าแถวออฟฟิศ ทีแรกตั้งใจแค่จะให้แกติดกาวรองเท้าให้เฉยๆ แต่ไปๆ มาๆ ได้พื้นรองเท้าใหม่ในราคาที่เกือบเท่าราคารองเท้าที่ซื้อมา จากคำแนะนำ (แรงยุ) ของคุณลุงผู้เชี่ยวชาญในการทำรองเท้า ประกอบกับวิจารณญาณในความคุ้มค่าของตัวเอง

ขณะนั้นเป็นเวลา 7.45 น. โดยประมาณ

เรา: ถ้าจะทำต้องรอนานมั้ยคะลุง

ลุง: ไม่นานหรอก 10 นาที

เรา: (ไม่อยากเชื่อ) จริงหรอคะ! 10 นาที นี่หนูสามารถใส่รองเท้าเดินออกไปจากร้านลุงได้เลยหรอ (ลุงพยักหน้าสำทับ) ทำไมได้เร็วจัง

ลุง: จริง ต้องให้กาวมันแห้งก่อน นี่ยังถือว่านานเลยนะ 10 นาที

เมื่อตกลงปลงใจได้แล้ว คุณลุงก็เริ่มลงมือปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างคล่องแคล่ว นั่งดูอยู่เพลินๆ สักครู่ จึงขอตัวไปซื้อน้ำที่อยู่ร้านข้างเคียงที่ห่างออกไปไม่ถึง 30 เมตร โดยลากอีแตะที่คุณลุงมีไว้บริการให้ลูกค้าออกไป ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่เดินสวนไปด้วยความฉงนในรสนิยมการแต่งตัวของผู้หญิงคนนี้: เสื้อยืดลายมิกกี้เมาส์มีฮูด + กางเกง 5 ส่วนทรงสปอร์ต + แว่นกันแดด Vans ทรง Spicoli + เป้ผ้าใบลายทาง + ...รองเท้าแตะนันยางแบบหูคีบสีน้ำเงิน"

เดินถือแก้วกาแฟเย็นกลับมานั่งที่ร้านต่อ เห็นคุณลุงเพิ่งทากาวรองเท้าไปได้ข้างหนึ่ง ใจชักเริ่มกังวลว่าจะไปทำงานสายกว่าปกติ แต่ก็ไม่อยากเร่งแกเพราะกลัวงานจะออกมาแบบไม่เรียบร้อย จึงเริ่มชวนแกคุย ผิดวิสัยสัตว์ที่ไม่พยายามเข้าสังคมของตนเองแต่ได้เรียนรู้มาจากที่ทำงานเก่า จนได้ทราบว่าลุงแกซ่อมรองเท้าอยู่ตรงนี้มาร่วม 30 กว่าปีแล้ว เคยเรียนตัดรองเท้ามาจากร้านรองเท้าชื่อดัง รองเท้าอะไรแกซ่อมได้หมด ตัดได้ ออกแบบได้ ขณะคุยกันตาก็เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือไปพลาง คิดในใจว่าจะทักแก "นี่มันเลย 10 นาทีมาแล้วนะคะลุง" แต่กลัวใบเลื่อยที่แกถืออยู่จะหั่นเนื้อรองเท้าของเราแหว่ง จึงได้แต่นั่งฟังแกคุยไปเงียบๆ แล้วแกก็เล่าเลยมาถึงว่ามีลูกค้ามาตัดกับแกเยอะมาก ลูกค้าฝรั่งก็เยอะ ให้ทิปดีด้วย (ขณะฟังก็คิดในใจว่า หนูไม่มีทิปให้ลุงหรอกนะคะ) แกถามเราว่าทำงานอยู่ที่ตึกไหน วันหลังถ้าชอบใจมาใช้บริการอีกนะ เลยบอกแกว่า วันหลังจะมา 'ลองของ' แก ดูซิว่าจะซ่อมได้ไหม เมื่อลุงช่างซ่อมมั่นใจว่ากาวแห้งดีแล้ว จึงอนุญาตให้ฉันแตะต้องรองเท้าของตัวเองได้ ก่อนที่ฉันจะยื่นสตางค์ให้กับแก หยิบรองเท้าอีกข้างที่แหลือมาใส่ และเดินออกมาจากมุมที่แกเรียกว่าร้าน ยกข้อมือมาดูเวลาอีกที 8.10 น. คิดในใจ "ไหนบอกว่า 10 นาทีไงคะลุง -*-'"  

เช้านี้ฉันไม่ได้กังวลกับเวลาที่เสียไปเท่าที่คิด และไม่แน่ใจว่าพื้นยางที่ลุงแกเสริมให้นั้นมันจะคงกระพันได้สักเท่าไหร่ แต่ฉันรู้แค่ว่า เช้านี้ลุงแกทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจมากขึ้นในแต่ละก้าวที่ออกเดิน 😊

บันทึก ณ วันที่ 29 พฤศจิกายน 2556

   English Version click here