Pat the Expat

นับเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ได้เริ่มบทสนทนาอันเยิ่นยาวในยามเช้ากับคนแปลกหน้า เขาผู้นั้นคือคุณลุงช่างซ่อมรองเท้าแถวออฟฟิศ ทีแรกตั้งใจแค่จะให้แกติดกาวรองเท้าให้เฉยๆ แต่ไปๆ มาๆ ได้พื้นรองเท้าใหม่ในราคาที่เกือบเท่าราคารองเท้าที่ซื้อมา จากคำแนะนำ ( แรงยุ) ของคุณลุงผู้เชี่ยวชาญในการทำรองเท้า ประกอบกับวิจารณญาณในความคุ้มค่าของตัวเอง ขณะนั้นเป็นเวลา 7.45 น. โดยประมาณ เรา: ถ้าจะทำต้องรอนานมั้ยคะลุง ลุง: ไม่นานหรอก 10 นาที เรา: ( ไม่อยากเชื่อ) จริงหรอคะ! 10 นาที นี่หนูสามารถใส่รองเท้าเดินออกไปจากร้านลุงได้เลยหรอ (ลุงพยักหน้าสำทับ) ทำไมได้เร็วจัง ลุง: จริง ต้องให้กาวมันแห้งก่อน นี่ยังถือว่านานเลยนะ 10 นาที เมื่อตกลงปลงใจได้แล้ว คุณลุงก็เริ่มลงมือปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างคล่องแคล่ว นั่งดูอยู่เพลินๆ สักครู่ จึงขอตัวไปซื้อน้ำที่อยู่ร้านข้างเคียงที่ห่างออกไปไม่ถึง 30 เมตร โดยลากอีแตะที่คุณลุงมีไว้บริการให้ลูกค้าออกไป ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่เดินสวนไปด้วยความฉงนในรสนิยมการแต่งตัวของผู้หญิงคนนี้: เสื้อยืดลายมิกกี้เมาส์มีฮูด + กางเกง 5 ส่วนทรงสปอร์ต + แว

Going back in 2013 when I was a white collar in Bangkok; it was a new experience to have a long conversation with a stranger in the morning, in such rush hour… That person was a shoemaker near my office. At first I just wanted the old man gluing my outsole that was torn off. However, I ended up with new outsoles that cost almost as much as the shoes, after being advised (coaxed) by the shoe expert plus my own discretion over the repair’s long-term value. It was around 7:45 a.m. Me: Does it take a long time to do so? Mr. Shoemaker: Not all at. Ten minutes I’d say. Me: (Can’t believe my ears) Really?! In the next ten minutes, I can walk out peacefully from your shop? (He nodded*) How come it is this quick? Mr. Shoemaker: Really. That’s the time we need the glue to be real fixed. So, ten minutes is quite long, actually. Once I had made a decision, the shoemaker started doing his task proficiently. I observed him for a while before walking out from his stall to buy a cof